ای کاش جنگ تمام شود
بعد از گذشت سه ماه از شروع سال تحصیلی دو کودک از بچه های قدیم به خانه کودک آمدند اما به دلیل ناآرام بودنشان از ثبت نام آن ها امتناع می شد با مددکار و مدیر مجموعه صحبت کردم و گفتم آن ها را به اتاق درس من بفرستید و از آن ها قول گرفتم با یکدیگر دعوا نکنند، درس بخوانند و خود را به بقیه بچه ها برسانند. هر روز به آن ها مسئولیت می دادم به مرور شیطنت ها و بی قراری هایشان در اتاق درس کم شد اما در بیرون از کلاس همچنان ناآرام بودند. یک روز به بچه ها کاغذهای رنگی دادم و خواستم هر تصوری نسبت به هنرهای افغانستان و ایران در ذهن دارند را نقاشی کنند و یا کاردستی آن را درست نمایند، آنها نقاشی های مختلفی کشیدند و به دیوار چسباندیم، در پایان فعالیت یکی از آن دو کودک برای من نامه محبت آمیزی نوشت و آن را در پاکتی که خودش درست کرده بود گذاشت و ازمن خواست نامه اش را به کسی نشان ندهم. در نامه از این که به آنها درس می دهم تشکر کرد و از آرزوهایش نوشت؛ او دوست داشت جنگ در افغانستان تمام شود و به کشورش برگردد. از خواندن دلتنگی های او خیلی ناراحت شدم و برای برقراری صلح و آرامش در افغانستان دعا کردم.
پی نوشت یک : زمان رویداد مربوط می شود به دی ماه سال ۱۳۹۷ در محل خانه کودک ناصرخسرو
پی نوشت دو : این تجربه نقل شده از خانم پروین صادقی آموزشگر اتاق گل یاس است که خانم اعظم مومنی به رشته تحریر درآورده اند.
پیشنهادات برای آینده :
از شما دوست عزیز خواننده نیز دعوت می شود اگر نظر یا پیشنهادی دارید لطفا در بخش نظرات مربوط به این نوشته قرار بدهید.